Handenbinder

Zoon D is één jaar oud. Geen baby meer. Hij drinkt geen borstvoeding meer. Hij valt niet meer in mijn armen in slaap. Hij doet überhaupt niet meer zoveel slaapjes. Hij ligt niet meer stil tijdens het verschonen van de luier. Hij past niet meer in de tummie-tub. Hij laat zich niet meer voeren.

Hij is nu een dreumes. Een klein boefje. Klein.. dat wel. Hij groeit niet zo hard. Dat wordt extra in de gaten gehouden. Maar hij voelt zich helemaal niet klein hoor. Hij doet net zo hard mee als z’n grote broers.

Als z’n broers op de trampoline springen, gaat hij er gewoon bij. Plat op z’n buik. Het kan hem niet wild genoeg. ’t Liefst haal ik hem er direct vandaan. Veel te gevaarlijk. Totdat ik het plezier op de vier gezichten zie. Dat is me zóveel waard. Dan vraag ik ze of ze voorzichtig willen doen. Dat beloven ze gretig. Voorzichtig blijkt een ruim begrip te zijn…

Verder heeft zoon D het onbegrensde verlangen om in de aarde te graaien. Het maakt hem niet uit waar. Buiten in de tuin. Of binnen in de plantenpotjes. Zodra hij aarde ziet, tijgert hij er pijlsnel naar toe. En hup, een graai. En ’t liefst nog een paar graaien. En ik hoor mezelf al uh-uh roepen. Soms roepen z’n broers mee. Handig hoor, al die hulp in de opvoeding. Zoon D gaat in de box, en ik kom met stoffer en blik aan om alles weer op te vegen.

Klimmen, dat is ook een nieuwe hobby van zoon D. Het liefst op de vensterbank. En dan precies op het randje gaan zitten. En hij is er (nog) geen enkele keer van af gevallen. Ongelofelijk. En ik maar rennen om hem er net op tijd af te tillen.

Zoon D en ik voeren ook hele gesprekken samen. Zodra ik hem in bed legt, steekt hij z’n hand uit voor een fles drinken. Zonder fles weigert hij te slapen. Hij roept daarbij ook allerlei geluiden, wat ik opvat als: ‘haal even mijn fles alsjeblieft.’ Dus ik antwoord hem: ‘ik ga even je fles halen. Graag even geduld.’ Of zo iets. Terwijl ik de trap afloop, houden we contact. Hij roept, en ik praat terug. Hij wil horen of ik nog in de buurt ben. Ik laat horen dat ik er nog ben. En zodra ik weer terugkom met de fles, laat hij zeer neervallen in z’n bed. Fles in zijn mond, knuffel onder z’n arm.

Soms ligt hij een poos wakker in bed. Hij speelt en kletst. Dat is heerlijk. Nog even rust. En als ik dan bijvoorbeeld op de trap loop, of moet niezen, dan roept hij dat hij me heeft gehoord. Dat klinkt dan als: ‘ja-ja.’ Het kan ook ‘da-da’ zijn, of ‘ma-ma’. En ik roep hetzelfde terug. Hij moet dan hard lachen. En ik lach dan weer om zijn overdreven lachje. Zo gezellig!

Het gebeurt ook weleens dat ik ergens druk mee bezig ben, en even niet oplet wat zoon D aan het uitspoken is. Ineens realiseer ik me dat het te stil is. Wat is hij nu weer aan het doen? Meestal is dat een kast openmaken, en alle inhoud eruit trekken. Soms moeten ineens alle schoenen uit het schoenenrek gehaald worden. De oud-papier doos is ook heel favoriet.

Eten doet hij zelf. Hij wenst geen hulp. Hij wenst ook geen bord of bestek. Dat veegt hij zo snel mogelijk van tafel. Weg met die rommel. Maar natuurlijk doen we het niet allemaal op zíjn manier. Dus dat bord blijft er liggen. Mijn handen zijn verkrampt van het bord op z’n plek houden. Maar dat geeft niks. Hij geeft de strijd op, zodra hij brood of vlees ziet liggen. Vis is ook goed. En voor de variatie eet hij dolgraag pastasaus. Dan kan ik gerust drie keer opscheppen. En natuurlijk met z’n handen. Bestek is kinderachtig. Na het ‘goede-bekomst’ gaat hij in één streep naar de badkamer, om van oranje weer blank te worden.  

Met andere woorden: een handenbindertje.