Thuisblijfmoeder saai?

Wie denkt dat het leven van een thuisblijfmoeder saai is? Die heeft het mooi mis! Saai is het nooit. En of ik mijn sociale contacten mis? Vaak gaat contacten maken vanzelf. Ik houd van sociale contacten. Daar haal ik echt energie uit.

Zomaar hoe mijn dag eruit zag.

Half 7 ging mijn wekker. Keihard. Want stel je voor dat ik me verslaap.;) Het ‘gewone’ ochtendprogramma speelde af. Dat houdt in: kinderen zijn al wakker en spelen met elkaar. Aankleden. Ontbijten. Tassen klaar. Opfrissen. En gaan. Ik had zelfs nog tijd om het huishoudelijk werk op te starten. (vaatwasser leeg, wasmachine draait, bedden open, gordijnen open, ramen open) Vandaag mochten er drie van de vier naar school. Voor mij dus een rustige ochtend.

Nadat ik ze op school had gebracht (en nog even bij het raam had gezwaaid), fietste ik naar de supermarkt. Eerst het glas en blik weggooien. Daar stond een moeder van school hetzelfde te doen. We kletsten. Haar kind gaat een jaar overdoen. En daar wisselden we over van gedachten. Haar kind was nog niet zover om naar de volgende groep te gaan. En daar waren verschillende redenen voor. Ik vroeg haar hoe haar kind zich had ontwikkeld in het afgelopen jaar? Ze noemde het op. Allemaal mooie eigenschappen. Haar kind heeft het afgelopen jaar levenslessen geleerd. Zijn resultaten op school zijn dan misschien niet genoeg, maar hij groeit wel degelijk. Ze was een trotse moeder. En dat vond ik interessant.

Gedachteloos liep ik de supermarkt in. Ik zocht naar mijn boodschappenlijstje. Niet in mijn tas… Niet in mijn zak… Oeps, niet bij me. En ineens besefte ik wat ik aan het doen was. Ik moest hier helemaal niet zijn. Haha! Het karretje maar weer terugzetten. Kind weer in de bakfiets. Eerst even langs huis, voor het boodschappenlijstje en om een enorme snottebel weg te vegen bij onze kleine schat. Thuisgekomen zag ik dat ik zelfs mijn telefoon vergeten was. Nou, echt niet helemaal scherp vanmorgen…

Ik stapte weer op de fiets. Nu op weg naar de bakker. Even spieken of hun bak met ‘brood van gisteren’ nog inhoud heeft. Ik had geluk. Er was keus. Ik nam er meteen acht mee. Alsof ik een weeshuis moet voeden… Onze kinderen zijn échte broodeters. Dit is genoeg voor een week. Zeker sinds onze jongste maar liefst vier(!) boterhammen per dag eet.

Daarna fietste ik door naar de Lidl. Daar kocht ik groente, fruit en zuivel voor de hele week. Past allemaal precies in de bakfiets. In de rij bij de kassa ontmoette ik een moeder van school. Verder dan 'hoi' en 'doei' waren we nog nooit gekomen. Maar nu kletsten we eventjes, terwijl we onze boodschappen op de band legden. Buiten bij onze fietsen zetten we het gesprek voort. En we kwamen tot de conclusie dat we allebei jongensmoeders zijn. En haar reactie: Ó, zo zie je er helemaal niet uit. Ik vond dat zó grappig… Ik ben benieuwd hoe zij een jongensmoeder er uit vindt zien.

We merkten dat we overeenkomsten hadden. We keken namelijk allebei naar vliegtuigen die overvliegen. En we noemen niet meer alles wat groter is dan een auto, vrachtwagen. En alles wat in de lucht vliegt, is niet altijd een vliegtuig. En alles wat in de schuur ligt, is niet perse een hamer en spijker. En dat onze kinderen vaak benoemen welk soort auto ze later gaan kopen. De één wil met spoilers en de ander een vette truck. En dat als ik een poging waag, en zeg dat ik later een jeep wil, keihard wordt uitgelachen. En we vonden het allebei ook heel handig om alleen maar jongens te hebben. En dat we allebei een hekel hadden aan boeren laten. En dat we ons allebei heel erg vrouw voelen in ons jongensgezin. En ik vond het even heel verfrissend om een gelijkgestemde te spreken, en om elkaar te begrijpen.

Gauw naar huis. Boodschappen uitruimen. En op naar de volgende supermarkt, voor de rest van de weekboodschappen. Daar kwam ik ook weer een bekende tegen, waar ik een tijd mee stond te kletsen. Zij heeft al grote kinderen. En die hebben hun moeder weer op heel andere vlakken nodig. Leuk om haar erover te horen. We kletsen ook over onze kerkelijke gemeente, over wat we meemaakten. Ze vond onze kinderen zo braaf. Altijd leuk om te horen.:) Maar we moesten er gauw een eind aan breien, want onze jongste moest heel nodig naar zijn bedje. Daarna ruimde ik de boodschappen op. En zette een kop koffie. Gewoon even lekker alléén koffie drinken.

De koffie liep door, en mijn telefoon ging. Of ik zin had om samen een bakje koffie te doen met mijn zusje. ‘Nou, ik had net de jongste in bed liggen.’ ‘Ja, maar ik sta bij jouw deur.’ Haha!! Ik deed de voordeur open, en het was echt waar. Mijn zusje met haar kindje. Gezellig!

We dronken gezellig samen buiten op het terras. We hadden het over de lesresultaten van onze oudste. Zij werkt in het onderwijs, dus snapt alles. En voor mij is het nieuw. We kletsten over van alles en nog wat. Over simpele dingen, over ingewikkelde dingen. Over het leven, over persoonlijkheden. Over fouten maken, over vergeven. Over…. Ja met haar kan ik écht overal over praten. En nee, niet over stikstof, veehouderij, politiek. Daar ligt onze interesse niet zo.

Maar ook daar moesten we een eind aan breien, want ik was vandaag pleinwacht. Dat betekent: heel vroeg lunchen en 2 broodtrommels klaarmaken. En dan, hup, naar school. Eén van de kinderen uit school opwachten, en dan met de kinderen hun brood geven en over het plein slenteren.  

Toen de bel ging stoven de kinderen naar binnen. Ik kletste nog wat na met een andere moeders. Eén moeder had zorgen om haar kind. En dat was bijna voelbaar. Ze luchtte haar hart, en ik luisterde. En ik vond het verdrietig.

Thuisgekomen ruimde ik een wasje op. De jongste ging z’n bedje weer in, en de derde viel op de bank in slaap. Ik had even de tijd om de krant te lezen... De telefoon ging. Of we een datum af konden spreken om op visite te komen bij mensen uit onze kerk. Leuk! We spraken een datum af, en toen was het al weer tijd om naar school te gaan. Ik maakte de kinderen wakker, en fietste gauw naar school. Terwijl ik aankwam bij het schoolplein, kwamen onze kinderen precies de klas uit. Handig, hoef ik mooi niet te wachten. Meestal is dat wel anders.

De kinderen zijn weer thuis. We pakken samen een cadeautje in voor een feestje van een klasgenoot. We drinken wat met elkaar. En dan spelen we voor het eerst het spelletje Uno. Ik leg de spelregels uit. Het eerste potje verloopt helemaal goed. Het tweede potje beduidend minder. Eén van de kinderen voelt zich ‘gepest’ als er een +2 kaart wordt gelegd, en hij 2 kaarten van de pot moet pakken. Hij huilt heel hard, en doet niet meer mee. Oeps… even uitleggen dat het niet persoonlijk is bedoelt.

Tijd om eten te koken. Manlief is weer onderweg naar huis. Eten, opruimen, kinderen naar bed brengen. Zo ziet het avondspitsuur eruit. 

Zo zie je maar, het is hier nooit saai.

En dan heb ik het nog niet eens over alle gesprekjes, opmerkingen en grapjes van de kinderen.