De afgelopen week was het zover. De andere helft van de vloer werd nu geïsoleerd. De mannen (dezelfde als de vorige keer) kwamen op de afgesproken tijd, in dezelfde pakken, met dezelfde bus. Deze keer waren ze een stuk rustiger. Vermoedelijk waren ze de vorige keer gestrest, omdat hun planning wat in de war werd geschopt. Ze lachten. Ze maakten grapjes. Ik verstond het niet. Maar het zag het er toch heel vrolijk uit.
Hun werkwijze was ietsje anders. Eerst maakten ze de doorgang breder. Ik verwachtte veel kabaal, maar nee hoor. Het bleef heel rustig. Ze gingen de kruipruimte in om te meten. Daarna sneden ze het materiaal op maat en namen het mee de kruipruimte in. Ik verwachte ook kabaal met het plaatsen van het materiaal. Dat was bij de keuken (betonvloer) wel zo. Maar bij de kamervloer (houten ondervloer) hoefde er blijkbaar niet geboord te worden. Wel zo prettig.
Ze waren goed en wel anderhalf uur bezig, toen ik ze ervan op de hoogte stelde dat ik even de kinderen van school ging halen. Maar wat bleek, ze waren al klaar. Ze pakten hun spullen bij elkaar en lieten me foto’s zien. Een krabbeltje en ze stonden buiten. Was dat even snel!
Twee dagen later was de spouwmuur aan de beurt. Om 8 uur ’s morgens reed er een vrachtwagen de straat in. Deze keer andere mannen. Of we even wat spullen aan de kant wilden zetten. Onder andere de bakfiets. Mijn man bouwde die voor het gemak even in met containers en een bloempot.
Hoe ga ik nu de kinderen naar school brengen? Met de auto. Toen ik iedereen in de gordels had zitten bedacht ik dat lopend veel sneller was geweest. Dat ik daar niet eerder op kwam. Zal vast door de stress komen.
Terwijl de kinderen op school waren, kwam ik weer thuis. De mannen stonden op ladders, en boorden gaatjes in de muren. Er lagen allerlei slangen door het huis. Poeh… ik was even helemaal niet op mijn gemak. Die herrie maakt mij enorm zenuwachtig. En dan die slangen door het huis. Ik was bang dat ik in de weg liep. Of dat ik per ongeluk iets kapot maak. Ik dacht maar één ding: Wegwezen hier. Terug naar de auto. Terwijl ik de Maxi-Cosi weer in de gordels had gezet, bedacht ik dat het niet slim is om zonder spullen weg te gaan. Gauw terug naar huis. Ik griste een paar luiers van de stapel. Ook de lievelingsknuffel van onze jongste ging mee. En mijn tas. Zo kom ik een heel eind. Hup, naar mijn zusje.
En nog geen 2 uurtjes later kreeg ik een appje van mijn man: Het is af, ze zijn weg.
Ik kon weer naar huis. Om alles terug te zetten en lekker te dweilen.
Zo, het huis is weer van mij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten