Cadeaubon

De kast moest weer eens opgeruimd worden. En wat kwam ik tegen? Een cadeaubon voor een behandeling bij de schoonheidsspecialist. Oeps… al bijna een jaar oud. Jammer om te laten verlopen.

Ik maakte gauw een afspraak. En ik regelde oppas. Heerlijk, even mezelf laten verwennen.

Op de bewuste dag, bracht ik ons jongste kind bij mijn zusje. Hij ging heerlijk slapen en ik kon met een lekker gevoel weg.

Alhoewel. Lekker gevoel? Ken je dat gevoel dat je minstens tien tabbladen open hebt staan in je hoofd? Dat had ik…

    Ons huis werd namelijk geïsoleerd.

-            Ik had het huis dus in rommelige toestand verlaten.

        Ik moest nog boodschappen halen.

        O ja, we gaan een foto-shoot doen.

        Heb ik genoeg leuke decoratie daarvoor?

        En ik ben ook nog bijna jarig.

        Welke taarten zal ik dan maken?

        Of zal ik deze keer gewoon taart kopen?

        En wat kunnen de kinderen voor vaderdag geven?

        En ik moet nog iemand een kaart sturen. Eén dezer dagen nog wat kaarten         in huis halen.

        En we krijgen zaterdag nog visite. Niet vergeten om wat lekkers in huis                 te halen.

        We moeten zaterdagavond ook nog versieren.

        Straks als ik thuis ben moet ik eerst de was doen.

        Eén van de kinderen huilde toen hij naar school moest. Hoe zou het nu                 met hem gaan?

        En is die jurk die ik met de foto-shoot aan wil niet te warm? Wat moet ik             anders aan?

        O ja, vanavond vroeg eten, want man moet sporten.

        Eén van de kinderen is z’n boekentas vergeten.

        Oeps, ik heb geen fruithapje in de tas gedaan.

        Heb ik mijn cadeaubon wel mee? Fiets ik zo de goede kant op?

        Enzovoorts...

          enzovoorts...

             enzovoorts... 

Een chaos van gedachten die continu over elkaar heen buitelen.

Ik fietste in één keer goed. En dat is best bijzonder voor iemand die het verschil tussen links en rechts niet onthoud. Aangekomen stapte ik van de fiets. Mijn oog viel op een bordje. Zo’n bordje waar ik nooit blij mee ben om te zien. Hier waak ik. Ik heb het niet zo op honden. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Heel zachtjes.

Ik ga dus écht niet dat erf op. Stel dat die enorme waakhond op mij afgestormd komt. En mij probeert te verslinden. Of gewoon mij enthousiast begroet. Houd ik ook niet van.

Ik drukte op het belletje bij het hek. Dan komt de mevrouw vanzelf wel naar mij. Dan kan ik onder haar begeleiding naar binnen.

De mevrouw deed de deur open en riep: Hoi. De kust leek veilig. Ik hoorde wel geblaf, maar ik zag nergens een hond. Ik liep op een drafje naar haar toe. Ze liet me de salon binnen. Het zag er allemaal mooi uit. En hond-vrij. Ik mocht gaan liggen. De stoel ging naar achter. Net als bij de tandarts. Maar ze had geen boor…😉

De mevrouw zette een rustgevend muziekje op. En startte de behandeling. Ze vroeg me of het lang geleden was dat ik bij een beautysalon ben geweest. Ik bekende dat dit de eerste keer is. Ondertussen bleef haar hond maar blaffen. Ze zegt: ik haal haar even op, want het is zó zielig. Oeps! Ze komt met de hond de salon binnen. Ik lig daar met een handdoek over mijn gezicht en vraag gauw: ‘Doet tie niks?’ Ze zegt: ‘O houd je niet zo van honden?’ Ik doe de handdoek even af en zie een schattig soort van poedel. (Ik heb geen verstand van honden, maar dit leek wel een knuffeltje.) Nou, voor deze hond hoef ik echt niet bang te zijn. De hond snuffelde even aan me, maar ging gauw in een stoel liggen. Ik werd gewassen, gesmeerd, gescrubt en nog meer gesmeerd en gemaskerd. En ik lag daar helemaal zen te zijn. En langzaam merkte ik dat mijn tabbladen gingen sluiten.

-              Dat isoleren. Succes mannen…

-              Die boodschappen. Morgen weer een dag…

-              Fotoshoot… zaterdag pas. Is allang voorbereid en de rest zien we dan wel             weer. 

En alle andere tabbladen? Komt vast allemaal goed. Ik kan nu niks…  en ik hoef nu niks…

Ik geniet. En leek heel lang te duren en toch vloog het voorbij. 

Alstublieft, de behandeling zit er weer op. Ik overhandigde mijn cadeaubon en kon weer gaan. 

Onze jongste lag nog steeds lekker te slapen. Mijn zusje en ik konden nog even samen thee drinken in de tuin. Even lekker als zussen kletsen... 

En toen werd het tijd om weer te gaan moederen. De jongste wakker maken. Naar huis. Eerst de wasmachine leegmaken. En meteen zat ik er weer helemaal in.  

Ik weet niet waar ik het meest blij van werd. 

Van de gezichtsbehandeling. 

Of van de rust in mijn hoofd. 

Of dat ik niet aangevallen ben door de hond.:)