De kast moest weer eens opgeruimd worden. En wat kwam ik tegen? Een cadeaubon voor een behandeling bij de schoonheidsspecialist. Oeps… al bijna een jaar oud. Jammer om te laten verlopen.
Ik maakte gauw een afspraak. En ik regelde oppas. Heerlijk,
even mezelf laten verwennen.
Op de bewuste dag, bracht ik ons jongste kind bij mijn
zusje. Hij ging heerlijk slapen en ik kon met een lekker gevoel weg.
Alhoewel. Lekker gevoel? Ken je dat gevoel dat je minstens tien tabbladen open hebt staan in je hoofd? Dat had ik…
Ons huis werd namelijk geïsoleerd.
- Ik had het huis dus in rommelige toestand verlaten.
Ik moest nog boodschappen halen.
O ja, we gaan een foto-shoot doen.
Heb ik genoeg leuke decoratie daarvoor?
En ik ben ook nog bijna jarig.
Welke taarten zal ik dan maken?
Of zal ik deze keer gewoon taart kopen?
En wat kunnen de kinderen voor vaderdag geven?
En ik moet nog iemand een kaart sturen. Eén dezer dagen nog wat kaarten in huis halen.
En we krijgen zaterdag nog visite. Niet vergeten om wat lekkers in huis te halen.
We moeten zaterdagavond ook nog versieren.
Straks als ik thuis ben moet ik eerst de was doen.
Eén van de kinderen huilde toen hij naar school moest. Hoe zou het nu met hem gaan?
En is die jurk die ik met de foto-shoot aan wil niet te warm? Wat moet ik anders aan?
O ja, vanavond vroeg eten, want man moet sporten.
Eén van de kinderen is z’n boekentas vergeten.
Oeps, ik heb geen fruithapje in de tas gedaan.
Heb ik mijn cadeaubon wel mee? Fiets ik zo de goede kant op?
Enzovoorts...
enzovoorts...
enzovoorts...
Een chaos van gedachten die continu over elkaar heen
buitelen.
Ik fietste in één keer goed. En dat is best bijzonder voor
iemand die het verschil tussen links en rechts niet onthoud. Aangekomen stapte
ik van de fiets. Mijn oog viel op een bordje. Zo’n bordje waar ik nooit blij
mee ben om te zien. Hier waak ik. Ik heb het niet zo op honden. En dat
is nog zachtjes uitgedrukt. Heel zachtjes.
Ik ga dus écht niet dat erf op. Stel dat die enorme waakhond
op mij afgestormd komt. En mij probeert te verslinden. Of gewoon mij
enthousiast begroet. Houd ik ook niet van.
Ik drukte op het belletje bij het hek. Dan komt de mevrouw
vanzelf wel naar mij. Dan kan ik onder haar begeleiding naar binnen.
De mevrouw deed de deur open en riep: Hoi. De kust leek
veilig. Ik hoorde wel geblaf, maar ik zag nergens een hond. Ik liep op een drafje
naar haar toe. Ze liet me de salon binnen. Het zag er allemaal mooi uit. En
hond-vrij. Ik mocht gaan liggen. De stoel ging naar achter. Net als bij de
tandarts. Maar ze had geen boor…😉
De mevrouw zette een rustgevend muziekje op. En startte de
behandeling. Ze vroeg me of het lang geleden was dat ik bij een beautysalon ben
geweest. Ik bekende dat dit de eerste keer is. Ondertussen bleef haar hond maar
blaffen. Ze zegt: ik haal haar even op, want het is zó zielig. Oeps! Ze komt
met de hond de salon binnen. Ik lig daar met een handdoek over mijn gezicht en
vraag gauw: ‘Doet tie niks?’ Ze zegt: ‘O houd je niet zo van honden?’ Ik doe de
handdoek even af en zie een schattig soort van poedel. (Ik heb geen verstand
van honden, maar dit leek wel een knuffeltje.) Nou, voor deze hond hoef ik echt
niet bang te zijn. De hond snuffelde even aan me, maar ging gauw in een stoel
liggen. Ik werd gewassen, gesmeerd, gescrubt en nog meer gesmeerd en gemaskerd.
En ik lag daar helemaal zen te zijn. En langzaam merkte ik dat mijn tabbladen
gingen sluiten.
-
Dat isoleren. Succes mannen…
-
Die boodschappen. Morgen weer een dag…
-
Fotoshoot… zaterdag pas. Is allang voorbereid en
de rest zien we dan wel weer.
Ik heb ook regelmatig tig tabbladen openstaan (leuke gevonden!) en het is soms lastig ze dicht te doen. Fijn dat het lukte bij de behandeling en dat je er van kon genieten. En ook fijn dat de hond een hondje was, en aardig om te zien!
BeantwoordenVerwijderen