Een soort aardbeving

Ik had een plan. Ik ga vóór het ontbijt naar de bakker. Op de fiets. Nou, niks geks zou je denken.

Ik draaide de deur van het slot, en liep naar de schuur om mijn fiets te pakken. Wat bleek, hij was bedolven onder een stapel houten planken en plinten. En daarbovenop lagen twee fietshelmen. Zo kan ik mijn fiets niet pakken. Ik legde alles op de werkbank. Maar dat paste eigenlijk niet. Even het een en ander opzij schuiven. Het paste bijna. Nog één duwtje. Maar toen viel er een mand met wasknijpers. Mijn voorwiel klapte opzij. En in razend tempo… klapte mijn fiets om. Kwam de ladder van de muur af. Die viel tegen de droogtoren. En samen kletterden ze om. En toen viel de stapel houten planken en plinten alsnog van de werkbank. Er rolde nog van alles achteraan. Nee….

Ik dacht maar één ding. Gauw wegfietsen. Keihard. Buiten adem kwam ik bij de bakker. Nou, dat was in ieder geval gelukt. Met het brood in de fietsmand, fietste ik gauw weer terug. Even schoot het door mijn gedachte: stél dat de schuur netjes is als ik terugkom? Dat het gewoon een droom was? Dat het allemaal wel meeviel? Dat was een illusie, zo bleek. Toen ik terugkwam stepte ik de schuur binnen. Ik zag net te laat dat er een schep onder de snelbinders van een andere fiets zat. En die stak uit. Au! Precies met mijn been tegen de schep. Dat wordt een blauwe plek.

Om mijn fiets terug fatsoenlijk terug te kunnen zetten, moest ik wel gaan opruimen. Eerst maar de droogtoren in elkaar zetten. Daarna hing ik de ladder terug. Toen legde ik het hout, wasknijpers, helmen, andere spullen op de werkbank. Ik maakte een enigszins stabiele stapel. Mijn fiets kreeg ook een plekje. En toen nog die schep.

‘Lichtelijk’ geïrriteerd stapte ik de keuken weer binnen. Mijn man dekte de tafel. ‘Is het gelukt met het brood?’ O ja, ik had brood gehaald. 

Diezelfde middag was mijn man bezig in de schuur. Er viel iets. Al mopperend komt hij de schuur uit en zegt: ‘Als we nog eens gaan verhuizen, zoeken we naar een schuur die twee keer zo groot is’. Ik aaide nog eens over mijn zere been en was het helemaal met hem eens.