Abrupt einde opruimfase

Het liep allemaal anders dan ik dacht.

Ik werd namelijk ziek. Alweer. Jarenlang werd ik nooit ziek, hooguit een verkoudheidje. Ik heb ook nog steeds geen corona gehad. Maar dit jaar ben ik al voor de derde keer ziek.  

Vorige week waren de kinderen allemaal erg hangerig en hoesterig. Die hadden iets onder de leden. Daarna ging mijn man aan het hoesten. En ik dacht: ‘fijn dat mij voorbij gaat.’ Maar toen iedereen weer gezond en fit was, kreeg ik het alsnog.

Naast koorts, had ik oorpijn en keelpijn. Ik hoorde ook met één oor bijna niks meer. De oorpijn is gelukkig over. En de koorts is weg. Maar de keelpijn is nog steeds aanwezig.

Ik loop ook altijd zó tegen mezelf aan, als ik ziek ben. Ik vraag nooit om hulp. Ik kan het niet. Ik wil alles zelf doen. Iemand bood aan om de kinderen van school te halen. Maar ik ging het toch zelf doen. Want ja, het regent, en anders moet een ander zoveel moeite voor mij doen. In de regen. 

Ken je NIVEA? Niets Invullen Voor Een Ander... Ik ben er zó slecht in. 

Vanmorgen vroeg mijn man: breng je zelf de kinderen naar school? Of moet ik het doen?’ En je raad het al, ik zei: ‘Ik doe het wel.’ Maar ik bedacht me. Het is gewoon niet verstandig. Ik ben nog lang niet de oude. Ik moet rustig aan doen. Dus mijn man bracht ze naar school.

Eén van onze kinderen heeft dezelfde eigenschap. Hij vraagt ook nooit om hulp. Hij is heel zelfstandig. Hij lost alles zelf op. Hij kon zich al heel snel zelf aankleden. Hij smeert al lang zelf zijn brood. Dat is heel handig. Maar hij vraagt ook geen hulp als iets niet lukt. Of als iets kapot is gegaan. Of als hij ergens niet bij kan. En dan zeg ik: ‘vraag maar of iemand je wil helpen.’ En beschaamd denk ik erachteraan: ‘je hebt het écht van je moeder.’

Van mijn opruimwoede is helemaal niks meer overgebleven…

Ik ben blij dat ik weer wat opknap. Want er blijft niet veel van me over, als ik ziek bent. Dan voel ik me maar een heel klein mensje...