Noodgedwongen gescheiden

Mijn man heeft een driedaagse cursus. Dat betekent dat hij drie dagen (en twee nachten) niet thuis is. En dat is voor het eerst sinds acht jaar.

Ik had er eerlijk gezegd zin in. Ik zou wel eens eventjes laten zien dat ik het prima redt. Dat ik heel wat mans ben. Dat ik mijn hand daar niet voor omdraai. Alsof ik me moest bewijzen…

Ik dacht zelfs dat ik deze drie dagen mooi wat extra klusjes in huis kon doen. Bijvoorbeeld even een paar muren witten. Nou, dat ging écht niet.

Het lukte me prima om ’s morgens op te starten. En aan het einde van de dag lagen ze alle vier lekker in hun bed te slapen, schoon en met hun buikjes gevuld. Ik kreeg het ook nog voor elkaar om wat huishoudelijk werk te doen.

Maar ik moest het wel allemaal alléén doen. Alles alléén afruimen en de keuken netjes maken. Alléén de kinderen naar bed brengen. Alles alléén. En zelfs meer dan dat. Ineens bedacht ik dat de container aan de weg moet. Dat klusje doe ik normaal gesproken nooit. Aan het einde van de dag moet ik beneden alles afsluiten en de lampen uitdoen. Heel gek om te doen, want ik ben gewend dat mijn man dat altijd doet.

En dan lig ik eindelijk in bed, maar dan ben ik nog klaarwakker in mijn hoofd. Hoor ik iemand? Huilt één van de kinderen? O ja, welke dag is het morgen? Staat mijn wekker wel echt aan? En ik draai nog eens van de ene zij naar de andere zij. De klok slaat alweer twaalf keer. Maar eindelijk, eindelijk viel ik in slaap. En ik sliep als een blok tot de wekker ging.

Een nieuwe dag. Weer alléén opstarten. Nou ben ik dat opstarten wel gewend, maar toch. Eén van de kinderen was ziek, die kon niet naar school. Ik kon het niet eens even vertellen aan mijn man. Toch maar even een appje sturen hoor.

Onderweg naar de supermarkt spuugde onze baby z’n hele voeding uit. En ik had niks bij me om het mee schoon te maken. Hij lag werkelijk in een plas spuug in de maxicosi. Ik ging weer terug naar huis, verschoonde, waste, poetste. Ik deed alles wat ik moest doen. Maar ik kon het niet even delen met mijn man. Mijn man, waar ik gelijkwaardig mee over de kinderen kon praten. Mijn man, die evenveel houdt van de kinderen als ik. Niet dat ik normaal gesproken bij elk wissewasje bij zijn kantoor sta, of hem app. Het is meer het gevoel dat alle verantwoordelijkheid alleen op mijn schouders rustte. Ik vond het een zwaar gevoel.

En ik mis hem. Zijn verhalen over zijn werk. En zijn luisterend oor. Ik mis ook de goede afnemer van mijn kookkunsten.

En ik mis zelfs het kopje thee wat hij voor me inschenkt…

Vanmiddag hoopt hij weer thuis te komen.