Zo langzamerhand weet men mij te vinden als het op vrijwilligerswerk aankomt.
Eerst via school. Leuk. Ik ben graag betrokken bij school. Beetje
meehelpen, organiseren, opruimen, pleinwacht, rijden. Er is eigenlijk altijd
wat te doen op school.
Daarna via de kerk. Ik wilde natuurlijk graag wat doen. Mij
werd gevraagd avonden te organiseren voor en met jongeren (pubers). Ik moest er
even over nadenken, maar ging uiteindelijk overstag. De eerste avonden waren
pittig. We zijn nu alweer een paar maanden verder. Iedere keer als er weer zo’n
avond is, zie ik er als een berg tegenop. En als de avond achter de rug is, kan
ik meestal zeggen dat het me meeviel.
Ik sprak degene die dit deed voordat ik werd gevraagd. Ze
ervaarde precies hetzelfde. Ik ‘moet’ het van mezelf doen tot het einde van het
schooljaar. Dan heb ik een heel jaar volgehouden, en vind ik het een mooi
moment om de balans op te maken.
Toen kwam er nog een taak bij, kerstpakketten samenstellen. Vind ik leuk om te doen. Als ik het 'goed' doe, gaat er €1000,- naar het goede doel. Kijk, daar zet ik me graag voor in.
En nu belde iemand of ik met een collectebus langs de deuren
wil gaan. Ik heb er zo’n hekel aan. Leuren om geld. En ik vind het een beetje
geweest. Wie heeft er nog contant geld in huis? En via een QR-code wil ook niet
iedereen. Een collectebus delen via de statussen op Whatsapp vind ik een veel
fijnere manier. Ik bood aan om dát te doen, in plaats van langs de deuren. Ze
probeerde me nog over te halen, maar nee, deze keer doe ik het écht niet.
Het voelt enerzijds een beetje slecht. Natuurlijk kan ik er
tijd voor vrijmaken. Een kleine moeite.
Maar anderzijds, hier ligt de grens. Ik bedank ervoor.
En daarna de vraag of ik de coördinatie van het vrijwilligerswerk op school op me wil nemen. Toen kon ik geen nee zeggen.
Ik ben sowieso slecht in nee zeggen. Ik wil niemand teleurstellen. En ik kan altijd wel een aantal redenen verzinnen om het toch maar gewoon te doen. Maar toch moet ik grenzen aangeven, zeker nu 'ze' me zo goed weten te vinden.
Voor nu zit ik vol. Zeg ik even hardop tegen mezelf.
Op school heb ik geen structureel vrijwilligerswerk gedaan, alleen incidenteel . Ik was grotendeels kostwinner en had er echt geen tijd voor, liep al constant op mijn tandvlees.
BeantwoordenVerwijderenNa scheiding (dochter was toen 15) was het nog lastiger om het vol te houden met werk en alle perikkelen rondom scheiding en later kwamen er gezondheidsproblemen bij. Pas toen ik afgekeurd was na 45 jaar werken had ik er tijd voor mar toen wilde ik niet een middag in de week iets doen, was allergisch geworden van op tijd komen. Bij een locale voedselbank heb ik een tijd in het bestuur gezeten en dat was ideaal, grotendeels de administratie thuis en thuisbezoek voor nieuwe aanvragen en soms invallen bij boodschappen halen en verdelen. Helaas hield dat na paar jaar op en toen kwam corona. Nu doe ik niks meer en ben er zo langzamerhand ook et oud voor geworden.
Begrijpelijk dat je het er eerst te druk voor had, en teveel aan je hoofd had. Mooi (dankbaar) en ook wel schrijnend werk lijkt me, om bij de voedselbank te helpen.
Verwijderen