Mensen kijken...

Of ik zin had om naar een concert te gaan? Ja natuurlijk! Ik moet tenslotte wat vaker dingen gaan ondernemen ’s avonds. Zegt mijn man. En hij heeft gelijk. Alweer.

Het concert werd gehouden in een kerk. Een andere kerk dan waar we zelf lid van zijn. Dus alles gaat net even anders dan ik gewend ben. En dan merk ik wat voor gewoontedier ik ben, zo gewend aan allerlei tradities. Daarom was het juist fijn om in een ander soort kerk te zijn. De mensen daar zijn net een soort familie van elkaar. Mensen kennen elkaar goed en weten wat ze aan elkaar hebben. En ze staan klaar voor elkaar. Zo mooi om dat van een afstand te zien! 

We arriveerden aan de vroege kant. Dus we konden vrij ver vooraan zitten. De voorste bank voelt altijd een beetje ongemakkelijk, tweede ook. We kozen voor de zekerheid maar voor de vierde. Langs het middenpad. Zodat we zeker weten dat de dwarsfluit niet vlak naast ons zou schetteren. 

De koren kwamen recht tegenover ons te zitten. We konden dus ongegeneerd mensen kijken. Bekijken en worden bekeken. Maar vooral bekijken. Wat valt er veel te zien.

Eerst een welkomstpraatje. Wat een gezellige dominee. Geen gedoe met papieren programma’s, maar alles was via het scherm te volgen. Na een openingspraatje kondigde hij een samenzang aan.

En daarna begonnen de koren. En ik kon ze ongegeneerd aan het werk zien. Er waren twee verschillende koren. Een groep jongeren, en een groep gemengd van semi-jong tot en met bejaard. Ze zongen samen en ook afzonderlijk van elkaar.

Prachtig, mensen die vol overgave zingen. Met hun mond vér opengesperd. Ik had tanden en kiezen kunnen tellen, en zelfs de amandelen kunnen controleren. Zonder schaamte.

Sommige mensen stralen ook helemaal als ze zingen. Zo mooi!

Maar mensen kunnen ook heel moeilijk kijken tijdens het zingen. Alsof ze hard geknepen worden. Of heel nodig naar het toilet moeten. Vond ik ook inspirerend om te zien. Het viel me vooral op bij hoge tonen.

Of van die adolescente jongens die het toch een beetje awkward vonden om uit volle borst te zingen.  

De pianist won de show. Ik heb hem niet helemaal gezien. Alleen z’n haar, en een stukje voorhoofd. Soms deinde het heen en weer, soms sprong het bijna op. Hij was in ieder geval continu in beweging. Inclusief toonladders dwars door de liederen heen. Werkt enorm op mijn lachspieren. Maar wat kon hij spelen!

En dan die interactie tussen de dirigent en het koor. Blijkbaar fluistert de dirigent iets grappigs, want om de monden van de koorleden krult een lach.

Soms dacht ik een kunstgebit te zien vallen en werd er kwijl uit de mappen geveegd. Maar ook de oude mensen zingen vol overgave. Sommigen waren buiten adem en gingen weer gauw zitten.

En dan die mappen. Iedereen keurig dezelfde. Aan de buitenkant zie je geen verschil. Maar zodra de map opengaat, dat komen de karakters tevoorschijn. De één heeft het keurig op volgorde. De ander blijft maar bladeren en zoeken. En eindelijk gevonden valt de map, of rollen er allerlei paperassen over de vloer.

Mensen kijken is toch wel een favoriete bezigheid. Maar na anderhalf uur was het welletjes.

En weer naar huis. Nu wil ik ook piano kunnen spelen.

Maar het grote probleem bij mij: ik wil het wel zijn, maar niet worden.