Kinderfeestje...

Onze oudste zoon werd onlangs 8 jaar. Hij werd ziek op z’n verjaardag. Echt pech voor hem. Het feestje voor de familie konden we wel vieren, maar het kinderfeestje werd even opgeschoven.

Nu was het eindelijk zover. Qua timing was het wel een dingetje. De week voor de kerstvakantie. Dat is een bomvolle week. Er moet altijd zoveel in die week. En dan ook nog eens een feestje. Maar goed.

Uit school kwamen er 5 vriendjes mee. Samen met onze eigen 4 jongens was dat een huis vol jongens. Eerst maar de jassen uit. Oftewel: de gang vol gesmeten met jassen, schoenen en tassen. En ja, ze hadden gelijk. De kapstokhaakjes hingen al vol.

Dan maar de cadeautjes. Ze werden verstopt in de kamer, en onze zoon moest gaan zoeken. Zoon was er maar druk mee. De andere jongens daarentegen… ze hadden ‘niks te doen’ en gingen dus klieren. Continu aan elkaar trekken, duwen, springen, op de grond gooien.

Ik gaf ze maar gauw een opdracht. Een beetje meehelpen met de verstopplekjes vinden. Warm roepen als hij er dichtbij was. Dat werd dus een groot door elkaar geschreeuw van ‘warm’ ‘lava’ ‘gloeiendhete lava’ enzovoorts.

Volgende order van mij: 'Als je cadeautje is gevonden moet je aan tafel gaan zitten.' Twee jongens die elkaar al veel in de haren zaten gingen dicht naast elkaar zitten. Ze pakten allebei hun bestek en begonnen in de tafel te prikken en te snijden. 

'Hóó even! Stop daarmee.' Ja, ik heb allang in de gaten dat je vooral heel duidelijk moet zijn.

Ondertussen werden er hamburgers gebakken en de tafel was gedekt. We gingen eten.

Tijdens het eten mocht iedereen om de beurt een mop of raadsel vertellen. Ja, dat wilden ze graag. En dat was voor onze oren ook wat beter.

De twee jongens die zo gezellig dicht naast elkaar zaten, kregen steeds kleine ruzietjes. Er moest geruild worden van plek met een andere jongen. Dat hielp.

Na het eten gingen ze met elkaar naar buiten. Met de bestuurbare auto van onze zoon. Daar keken ze helemaal naar uit. Maar wat een pech. Het ding deed het niet meer. Ook al was de accu helemaal vol. Dat was een flinke tegenvaller.

Wat nu? Voetballen met papa. Dat was leuk. Na een uurtje waren ze uit-gevoetbald en wilden ze graag nog een poosje buitenspelen. Af en toe kwam er een van de vriendjes naar binnen. De ene keer om naar de wc te gaan, een andere keer voor een zakdoekje of handen wassen. Er kwam er zelfs één binnen met een kapotte bril. Of ik die even kon maken. En warempel lukte het me nog ook.

Eén vriendje kwam ook nog even boos naar binnen. Hij mopperde op alles. Alles was stom. Ai, da’s niet leuk. Vooral niet op een feestje. Toen ik vroeg was hij dan wel wilde, was zijn antwoord dat hij weer met de anderen wilde spelen. Probleem opgelost.

Op een gegeven moment haalde ik ze naar binnen. Er stond drinken klaar met chips. Ik had spelletjes klaargelegd, maar daar hielden ze niet van. Ze gingen liever met de pistolen en de autootjes spelen.

Na twintig minuutjes was het welletjes. Tijd om ze weer thuis te brengen.

Ze kregen nog wat lekkers mee, en daarna zochten ze een plekje in de auto. Weer fijn naar huis.

Poeh… wat intensief! Maar gelukkig had iedereen het naar z’n zin (voor zover wij weten natuurlijk). 

En gelukkig duurt het weer een jaar voor z’n volgende feestje...