Ziekenverzorgster

Momenteel ben ik naast moeder ook ziekenverzorgster. Een taak die niet zo goed bij me past. Ik vind het een pittige taak. 

In ons gezin gaat er regelmatig een virusje rond. Dat is logisch. Vier kinderen, tussen de één en acht jaar. Drie ervan gaan naar school. En school is dé plek om virussen uit te delen en te ontvangen. En kinderen zijn hun weerstand nog aan het opbouwen. Oftewel, ze zijn vatbaarder.

Vóór de coronapandemie waren wij bijna nooit ziek. Heus we een verkoudheid. En er ging ook ieder jaar wel een buikgriep rond. Maar écht ziek, koorts, griep, dat gebeurde niet zo vaak.

Maar na de coronapandemie…

Niet normaal. In het voorjaar waren we om beurten ziek. Zo herinner ik me maart, april en mei. In de zomer gelukkig niet. In de herfst vond ik het meevallen. Ik dacht nog dat onze weerstand weer goed was. Maar nee hoor. De laatste drie, nee vier, of misschien wel vijf weken… Iedere dag is er wel een zieke in huis.

En écht ziek hoor. Geen snottebelletje. Wij denken dat we nu het RS-virus in huis hebben. Onze jongste is er het ziekste van. Maar onze oudste heeft het ook enorm gehad. Benauwdheid, koorts, en daarna hoesten. Hoesten. Hoesten. Hoesten. Heel hard.

Ik word er soms moedeloos van. Niet alleen van dat hoesten, want ik zou oorkappen (herriefoon wordt dat ook wel genoemd hier) op kunnen zetten. Nee, moedeloos van het telkens ziek-zijn.

Sinds vandaag hebben we ook een andere variant ziekte in huis. Zoon B zit op dit moment naast me. Heerlijk te spelen. Hij had buikpijn. Ik ben geen arts dus mijn diagnose is alleen gebaseerd op mijn eigen gevoel. Maar ik denk dat het schoolziek is. Op het moment dat ik zei dat hij vandaag maar thuis moest blijven, was het over. En nee, ik ga hem niet toch naar school brengen. Laat hem maar een dagje bij mij blijven. Misschien niet voor lichamelijke genezing, maar wel voor z’n gemoedstoestand.