In gedachten heb ik de zolder opgeruimd. Jammer, alleen maar in gedachten. En voordat je denkt dat het een bende is op onze zolder. Nee hoor, alles zit netjes in bakken en dozen. Maar toch is het fijn om er ieder jaar even doorheen te gaan. Er komen telkens spullen bij. Maar er moet soms ook wel wat weg. Wat kan er een andere bestemming krijgen?
In gedachten pakte ik de naaimachine. Het ding staat al járen
te staan. Te niksen. Kort nadat we trouwden, kocht ik hem. Elke huisvrouw hoort
zo’n ding te hebben, dacht ik.
Een paar keer heb ik de machine opgetuigd en wat proeflapjes
genaaid. Eén keer heb ik een poging gedaan om een kledingstuk te maken. Het
lukte niet. Ik werd er alleen maar gefrustreerd van. Overal draden... Ik had
geen idee hoe ik het aan moest pakken. Logisch. Geen ervaring. Blijkbaar ben ik
geen natuurtalent. En met een paar filmpjes met uitleg kom ik er ook niet.
De naaimachine werd netjes opgeborgen op zolder en daar staat
die dus. Al die tijd.
Dat apparaat moet maar op marktplaats gezet worden. Wie weet,
misschien kan iemand anders er wel wat mee. In gedachten verkocht ik hem. In
gedachten… dus niet echt.
Ik voelde me op een kantelpunt staan.
De ene weg is: Ik ga het nooit van m’n leven kunnen. Nooit
zelf een kledingstuk of kussen kunnen maken. Altijd m’n moeder vragen voor een
naaiklusje. Of de kleermaker.
De andere weg is: Ik geef het een eerlijke kans. Ik volg een
cursus. Ik vraag hulp. Ik ga me er helemaal in verdiepen.
En ik hakte de knoop door.
Ja, ik ga het een eerlijke kans geven. Ik ga een naaicursus
volgen. Een basis-naaicursus.
Dus ik zocht rond op het www en vond in de buurt een
naaischool. Bekende naam. Vriendinnen van me hebben er ook naailes gehad. Dus ik heb direct contact opgenomen. En in
één ochtendje was het geregeld. Ik ga een basiscursus van acht lessen volgen. Acht
keer tweeënhalf uur.
Stel, ik had er eerst een nachtje over geslapen, dan was het
zover niet gekomen. Dan had ik de naaimachine weggedaan. Ik kan namelijk heel
goed allerlei belemmerende overtuigingen verzinnen om het niet te doen. Maar ik
ken mezelf. En ik was mezelf voor. Snap je hem?
Misschien krijg ik er plezier in. Misschien niet. Zo eerlijk
moet ik wel zijn. Als het niks is, kan ik met een gerust hart de naaimachine verkopen.
Vanavond de eerste les. Ik heb er heel veel zin in! Iets
nieuws leren. Even niet op de automatische piloot. Focussen… Ik hoop zó dat het
wat voor me is.
En de zolder opruimen vind ik ineens niet zo belangrijk meer…
😉
Veel plezier vanavond. Onze moeder was coupeuse en heeft een aantal jaren handwerkles (zo heette dat vroeger) op scholen gegeven als invalkracht. Ik heb al vrij vroege leeftijd met een vriendin aan basiscursus gedaan. Toen ik in 1975 ging samenwonen kreeg ik van opa een naaimachine, veel plezier gehad. Ik ben niet zo heel netjes en precies en soms mislukt er ook wel wat, maar ik heb veel mooie dingen gemaakt. Nog grote tas lappen in voorraad en ook vd kringloop komt er wel eens wat binnen.
BeantwoordenVerwijderenHoesen voor de kussens vd hond ook zelf gemaakt, dat scheelt echt veel geld.
Mijn zus had nooit belangstelling en onze moeder deed de dingen voor haar, na haar overlijden nam ik dat over. Maar paar jaar geleden ging een vriendin van haar naaicursusen geven en is mij n zus ook eindelijk enthousiast en heeft al wat leuks gemaakt en kan haar eigen naaiklussen doen.
Dus nooit te oud om te beginnen
Leuk dat je een cursus gaat doen!! Zelf naai ik al mijn hele leven en heb er veel plezier van. Gaat vast goedkomen
BeantwoordenVerwijderen