Gepikt

Wat een heerlijk weer hé? Daar moet je van genieten. Ik doe dat tenminste wel. Dat doe ik bijvoorbeeld op de lounchebank. Languit. Kussens onder m’n hoofd, kussens achter m’n rug en zelfs één kussen op m’n benen.

En ik dommel weg.

‘Mama, ik mag niet meespelen…. Blablabla…’ De rust wordt ruw verstoord. Zoon C komt even z’n hart luchten. Van a tot z worden de problemen uit de doeken gedaan. Vanuit zijn beleving.

Ik voel mezelf weer wegdommelen.

Totdat er aan m’n teen getrokken wordt. Ik beweeg m’n tenen.

En een paar tellen later wordt er weer aan m’n tenen getrokken. Nu veel venijniger. Ik steek m’n voet uit. 

En direct daarna weer m’n teen weer beetgepakt.

Ik, menende dat zoon C mijn teen tussen het deurtje van een speelgoedauto probeert te stoppen, kom overeind. Met stemverheffing probeer ik hem te corrigeren: ‘Héé, wat doe jij?’ Of misschien riep ik: 'Stop daar eens mee.' Zoiets moet het zijn geweest.  

Gefladder.

Vlak boven mijn tenen stijgt een orkavogel (lees: ekster) op…