Dat tikt lekker aan!

De vakantie kostte geld. Eerst al het huisje huren voor 2 weken in het hoogseizoen. Dan de brandstof. En wat dacht je van de boodschappen? We gingen voor gemak. Daar betaal je voor. En sommige uitstapjes kosten geld. (De horeca verdient dan weer niet zoveel aan ons.) Al met al gaat het over een serieus bedrag. Maar dat mag ook. Daar is het vakantie voor. We weten hoeveel we kunnen missen. Het is het waard.

Maar voor de kinderen heeft de vakantie ook veel geld opgeleverd. De eerste dag in Zeeland vonden ze 6 lege blikjes in de tuin. Dat was de eerste 90 cent. Op de route van de vuilnisbak en ons huisje stond de vuilnisbak. De vuilnisbak was heel diep. Maar… zoon A had de prikstok mee. Onmisbaar, dat ding….😉Bijna iedere dag hengelde hij er wat uit.

Met de metaaldetector (van zoon B) vonden we onder andere munten. Soms was het maar 1 cent. Maar het gebeurde ook dat het een 2 euro muntstuk was. Of iets daar tussenin. In een zandbak vonden we een ring. Helemaal verbogen en het steentje miste. Ik zocht op internet hoe je kon weten of een ring waarde heeft. Ik kwam er niet achter. Nou, dan moeten we er maar mee naar een juwelier. Die kunnen daar vast wel achter komen. De ring ging in het bakje met het gevonden muntgeld.

We waren op visite bij familie in Zeeland. M’n zwager drinkt een blikje leeg. Hij frommelt het in elkaar. Zoon A keek hem grote ogen aan. ‘Zo kan je hem niet meer inleveren hoor.’ Inleveren? Dat doen zij nooit. Puntje bij paaltje lag onze auto op de terugweg ‘vol’ met lege blikjes en zelfs een lege krat bier. De blikjes zaten keurig in lege stokbroodzakken. Zo werd het geen smeerboel in de auto. Mocht hij allemaal inleveren.

En op diezelfde avond, terwijl we terugliepen van onze parkeerplaats naar het vakantiehuisje, viste zoon A nog een zak uit de vuilnisbak, helemaal vol met flesjes en blikjes.

Eind van de vakantie telden we de winst. 37 euro en nog wat.  

Maar nu nog die ring he. Die waren we eigenlijk alweer vergeten. Nou, na de vakantie gingen we naar de juwelier. En wat denk je? De goudsmid ging ernaar kijken. En ik hoorde hem zeggen: Bingo! Het was en gouden ring. Wat een mazzel. De juwelier wilde er 60 euro voor geven. Daar hoefden de jongens niet lang over na te denken.

Volgens mij heb ik al vaker geschreven over het potje waar we al het statiegeld in doen. Het potje zat voordat we op vakantie gingen op € 83,-. Nu kwam daar bijna 100 euro bij. (de 37 nog wat en de 60 euro van de ring) En nog steeds wordt er regelmatig wat gevonden. Het doel is om een Nintendo te kopen. Daarvoor houden we Marktplaats in de gaten.

Waarom kopen wij niet gewoon een Nintendo voor ze? Dat zouden we kunnen doen, maar nee… ik zie dit als een mooie les economie. Ze leren nu dat je ergens voor moet sparen. Dat het je niet komt aanwaaien. Dat je voor een grote aankoop lang moet sparen. Ik denk dat, zodra ze een Nintendo bij elkaar hebben gespaard, deze veel meer waarde voor hen heeft, dan als we er nu eentje kopen.

Toen zoon A z’n eerste statiegeldbonnetje in april bij de kassa inleverde, zei ik: koop er maar iets lekkers van joh. Maar hij reageerde: tuurlijk niet, ik ga het opsparen. Als je iets lekkers koopt, is het op en heb je niks meer. Ik ben achteraf gezien zó blij dat hij dát gedaan heeft…

Het begon allemaal na een Nieuwsbegrip filmpje over statiegeld. Dat was in april. Toen werd statiegeld ingevoerd op blikjes. Zoon A was de fanatieke. Inmiddels is het een gezinsproject geworden. En zelfs een beetje een familieproject. Ik weet niet wat er leuker is, deze voorpret of de Nintendo zelf.