Een nachtje weg

De meivakantie sloten we af met een nachtje weg. Nee, niet met het gezin. Maar met een groep pubers. Ik ben namelijk leidinggevende van een vereniging.

Aan het nachtje weg ging de nodige voorbereiding vooraf. We stelden een programma samen en verdeelden de taken. De één regelde tenten, de ander boodschappen, de volgende een bezinnend moment en nog iemand het spel. En dan nog de communicatie met de groep. Al met al een hele bezigheid.

En eindelijk was het dan zover. ’s Middags, toen ik thuis m’n spullen bij elkaar pakte, brak er een enorme hagel- en onweersbui los. Poeh..! Maar we hielden buienradar in de gaten en het beloofde na de bui nog mooi weer te worden.

Eind van de middag kwamen we aan op de plek waar we moesten wezen. Een mooi grasveld. Er stond een kar met twee grote tenten erin. Eén voor de jongens en één voor de meiden. Die moesten opgezet gaan worden. Het regende nog licht. Maar de jongens hadden geen geduld. Hup, de tent werd opgezet. De meiden bleven wachten tot het droog werd. Een uurtje later stonden er twee tenten.

Nog zo’n herkenbaar verschil tussen de jongens en de meiden. Meiden kunnen stilzitten (en kletsen). Jongens moeten altijd iets te doen hebben. Ze hebben allemaal zakmesjes en aanstekers mee. Altijd handig. Ook als ze zich vervelen. Dan snijden ze armharen af. Of ze maken hun nagels ermee schoon.😉

Tijd om te gaan eten. Het werd een heel simpel maaltje. Bolletjes met hamburgers. De hamburgers bakten we op een elektrisch bakplaatje.

Na de maaltijd gingen we voetballen en speelden we een spelletje Kubb. Ook zaten we in een kring bij elkaar voor een goed gesprek. Mooi om met pubers in gesprek te gaan over onder andere discriminatie.

Het werd donker. Tijd voor een wandeling. We zaten vlakbij een klompenpad. Daar hebben we een stuk van gelopen. Er waren enorme plassen. De slootjes tussen de weilanden waren zó vol, dat de bruggetjes onder water stonden. De meiden waren op hun witte gympen… Die bleven niet wit. Gelukkig had mijn man nog gauw m’n regenlaarzen gebracht. Dat kwam wel héél goed uit!  

Teruggekomen gingen we in de schuur zitten. Buiten werd het namelijk erg vochtig en koud. In de schuur was plek genoeg voor iedereen. Ook brandde er een vuurtje. We speelden het spel weerwolven. Een spel waarbij elke ronde iemand eruit gestemd moet worden. Je probeert anderen te overtuigen waarom jij er niet uit gestemd moet worden. Eerlijk gezegd vind ik het een verschrikkelijk spel. Dus ik bood aan om het spel te leiden. Zo hoefde ik er zelf geen deel van uit te maken. Mooi geregeld.

Het was inmiddels al na middernacht. Tijd om de avond af te sluiten. De jongeren hadden met elkaar afgesproken om ’s nachts niet te gaan slapen. Ze hadden dus allemaal rolletjes dextro (druivensuiker) mee, in de hoop dat ze dan niet slaperig zouden worden. Haha!

De damestent was nog leeg, dus ik ging vast een poging doen om te slapen. En warempel, tussen al het geklets en gelach door, viel ik nog in slaap ook.

Totdat om half drie de dames in de tent kwamen liggen. Toen werd ik wakker. In ieder geval heb ik al een uurtje slaap gehad. Ze waren nog ruim anderhalf bezig met allerlei dingen. Kletsen, luchtbed opnieuw oppompen, nog meer kletsen… Ik baalde dat ik geen oordoppen mee genomen had. Maar eindelijk werd het stil.

En toen was het ineens ochtend. Ik werd wakker van fluitende vogels. De zon kwam op. En ik voelde me zelfs redelijk uitgerust.

Ik ging me maar vast aankleden en m'n spullen bij elkaar pakken. En een tijdje later zaten we met z’n allen te ontbijten. Wát waren ze duf. Heel weinig praatjes. Aansluitend deden we in groepjes een bijbelstudie.

We braken de tenten weer af. Alles werd netjes opgeruimd. De spullen werden ingeladen in de auto. En we reden naar het dorpscentrum. De groep werd in drieën verdeeld om een fotospel te gaan doen. Daar werd fanatiek aan meegedaan. 

We slenterden weer terug naar de auto’s. Tijd om afscheid te nemen.

Het avontuur zit er weer op. In de appgroep werden nog foto’s gedeeld.

Aan het einde van de avond stapte ik uit de appgroep. Na één jaar leidinggevende geweest te zijn, stop ik ermee. We hebben veel leuke momenten beleeft. Maar ik heb de balans opgemaakt, en nee, alsjeblieft niet nog een jaar. Ik zet er een punt achter en kijk er met plezier op terug. 

En er viel écht een last van m'n schouders...

De volgende keer hoop ik over naailes te schrijven.