Kwijt

Tien dagen geleden waren er koningsspelen op school. Die ochtend was er geen les. Wel een schoolontbijt. En na het ontbijt werd er gezongen op het plein. En na het zingen waren er allerlei spelletjes te doen op het plein. Gelukkig was het droog.

Aansluitend begon de meivakantie. Een vakantie van maar liefst twee weken. Kijk, dat is nog eens de moeite. We zijn dus ‘nog maar’ op de helft. Of ‘al’ op de helft. Net hoe je het bekijkt.

Vakantie kan namelijk heerlijk zijn. Leuke dingen doen. Niet zo geleefd worden door de klok. Maandag was zo’n heerlijke dag. We hadden een enorme tas met kleren gekregen. In de maat van zoon A. Hij wilde alles passen. Ja, letterlijk alles. En ik wilde daarbij zijn. Om een beetje orde en overzicht te creëren. We waren er een ochtendje zoet mee. Aan het eind van de ochtend werd het droog, en stapten we op de fiets. Naar m’n ouders. We aten meteen even een boterhammetje mee. ’s Middags gingen de jongens in bad. Zoon A en B wilden véél water en heel lang in bad. Om half 3 in stapten ze in het water. Om kwart over 5 kwamen ze weer beneden. Zelf gewassen en afgedroogd. En ze hadden zelfs de badkamer (een beetje) drooggemaakt.

Maar vakantie kan ook pittig zijn. Bijvoorbeeld als één van de kinderen zich verveeld. En dat in combinatie met een regendag. Of als het allemaal niet gesmeerd loopt.

Maar het kan nog anders. Als één van de kinderen kwijt is.

Op een middag ging zoon A samen met z’n vriendje spelen. Ze mochten van mij de pakken/glazen/blik wegbrengen. Een grote tas vol. Ja, daar hadden ze zin in. Na een half uurtje kwamen ze terug. ‘We gaan naar het eekhoorntjesbos en de tas nemen we mee. Want misschien komen we nog statiegeldblikjes tegen.’ Prima. De hele middag waren ze weg.

Tegen het eind van de middag ging ik ze maar eens opzoeken. Het vriendje moest namelijk weer naar huis. In het eekhoorntjesbos was niemand te bekennen. Lichtelijk geïrriteerd ging ik verder zoeken. Ze mogen van mij heerlijk spelen, als ze maar zeggen waar ze naartoe gaan. Ik fietste een rondje langs alle mogelijke speelplekjes. Ze waren nergens. En nog een rondje. Nog steeds nergens te bekennen. Daarna ging ik maar eens bij andere vriendjes aanbellen of ze daar waren. Nee hoor, niemand had ze gezien. Onze vrienden (de ouders van het vriendje) waren ook gaan zoeken. M’n man had mij afgelost om ook te gaan zoeken. Dus drie volwassenen waren aan het zoeken. Maar we konden ze nergens vinden…

Nou, mijn irritatie had plaats gemaakt voor bezorgdheid. Ik was zó ongerust. Het eten was allang klaar en werd alweer koud. En wat kunnen je gedachten met je op de loop gaan. Wat zou er gebeurt zijn? Zou hij ooit gevonden worden?

Ik overlegde even met mijn man, en besloot om de politie te bellen. Die pakte de melding serieus op. Er werd een plan gemaakt: Ik moest thuis blijven. Er zou een eenheid naar mij toekomen. Ze gingen een foto verspreiden onder de collega’s. Er ging een eenheid naar het eekhoorntjesbos om van daaruit te gaan zoeken. En verder moest ik heel veel vragen beantwoorden. Poeh… En terwijl ik de politie aan m’n mobiele telefoon had, ging de huistelefoon. Mijn man. ‘We hebben ze gevonden! In goede gezondheid. Ze waren een heel eind de hei op gelopen.’

Zoon A en z’n vriendje hadden geen horloge om. Ze hadden ook geen enkel besef van tijd. Ze waren gewoon heerlijk gaan spelen. Geen enkele gedachte over naar huis gaan of etenstijd.

Wat een ontlading als je je zoon dan weer tegen je aan kunt drukken.💖

En die grote boodschappentas die ze mee hadden? Die zat vol met afval. Zakjes brood (lunchpakketjes), die wilden ze aan de eendjes gaan voeren. Stukken ijzer. Volgens A hadden ze zelfs een stuk rioolbuis gevonden. Een lege batterij zat er ook in. ‘’Want mama, die hoort niet in de natuur. Lever hem in, geef hem een nieuw begin. Dus die ga ik inleveren.’’ En verder zat er nog een hoop lege flesjes en blikjes in de tas. En nog heel veel ander afval.

Dan kun je toch niet anders dan héél veel van hem houden?

Hij is wel behoorlijk geschrokken en daarom houdt hij zich nu heel goed aan de afspraken.

Een paar dagen later komt A thuis met… een prikstok. Gevonden in de natuur. Nu kan hij nog meer afval opruimen. Hij heeft ook speciale handschoenen gekregen. Want hoewel ik het supergoed vind dat hij graag afval opruimt, vind ik het ook heel erg vies en soms gevaarlijk. Laatst kwam één van de kinderen met een bebloede hand thuis. Gesneden aan een blikje. Dus ik ben helemaal blij met z’n vondst.