De tweede en derde naailes

Sinds kort volg ik een basiscursus naailes. De eerste les leerde ik om een patroon over te nemen op papier. Zelf uitmeten, dus niet overtrekken.

Ik kreeg ook wat huiswerk mee. Ik moest namelijk op zoek naar een lap stof met bijpassend garen. Uiteindelijk slaagde ik online. Ook kopieerde ik de bladzijde uit de geleende Knipmode.

M’n spulletjes die ik mee moest nemen had ik keurig in een plastic bak gestopt. En zo kwam ik aan op de tweede naailes.

De stof werd bekeken en goedgekeurd. Op de grote tekentafel moest ik de stof vouwen. De lange zijden moesten allebei naar binnen gevouwen worden, zodat ik twee stofvouwen had. Heel precies. Best een gedoe met zo’n enorme lap wat ook nog eens rekbaar is.

De volgende stap was om de papieren patronen er netjes op te leggen en vast te spelden. Eén probleem: ik had geen spelden. Blijkbaar dom van mij. Ik had nog nagevraagd wat ik mee moest nemen en er werden geen spelden genoemd. De cursusleidster vond dat dat bij de standaarduitrusting hoorde. Nou ja, miscommunicatie. Ik kon spelden bij haar kopen. Glaskopspelden van het merk Prym. Kostte wel eventjes €5,95.

Alles was netjes opgespeld. Ik dacht: hoppa, knippen maar. Maar nee. Zover waren we nog niet. Ik had kleermakerskrijt nodig. Had ik ook niet bij me. Behoort dus ook tot de standaarduitrusting. Met een geleend krijtpotlood en liniaaltje moest ik rondom anderhalve centimeter aftekenen. En daarna over de afgetekende lijn uitknippen.

Er lagen dus vier lappen. Allemaal dubbelgevouwen. Met op de voorzijde het papier er op. Netjes afgeknipt op 1,5 centimeter rondom het papier. We hadden nog wel even samen besloten om de jurk 5 centimeter langer te maken. Voor de zekerheid. Da’s het leuke van zelf maken. Eraf halen kan altijd nog, maar eraan maken wordt lastiger.

Daarna moest alles gelust worden. Precies rondom het papier moest ik met een simpel wit draad alles lussen. Lussen lijkt op rijgen, maar dan trek je het draad niet strak aan.

Wat niet af kwam, kon ik mooi thuis doen.

Eerlijk gezegd vond ik de tweede les taai. De sfeer was niet zo ontspannen als de vorige keer. Begrijpelijk hoor, de cursusleidster zat thuis in een verbouwing. Ze was professioneel maar ook vermoeid.

Ik moest telkens denken aan de handwerklessen die ik vroeger op de basisschool had. Die heb ik als verschrikkelijk ervaren. Ik kon het niet, en dat vond de juf ook. En nu kwam dat gevoel heel erg terug. Faalangst ofzo. Ik had er een stuk minder plezier in dan de eerste les.

In diezelfde week sprak ik anderen over naailes. Over wat ik tot nu toe had gedaan. Het rondom op anderhalve centimeter aftekenen en het lussen. Het zijn stappen die dus vaak worden overgeslagen. Ik voelde me er helemaal ontmoedigd van worden. Ik ben dus bijna de hele les bezig geweest met ‘nutteloze’ dingen.

Maar wat was ik blij dat ik voor 8 lessen heb betaald. Om nu al te besluiten dat het niks voor me is, is veel te vroeg. Gewoon even doorzetten.

Na twee weken was het zover. De derde les. Eerlijk gezegd zag ik er een beetje tegenop. 

Thuis had ik de plastic bak klaargemaakt. Ik was een aantal keer bij de kringloopwinkel geweest om te kijken of er wat bruikbare naaispulletjes te koop waren. Ook kreeg ik wat van m’n moeder. Maar zou m’n standaarduitrusting nu compleet genoeg zijn?

We gingen van start. Ik moest de twee lagen stof een klein beetje uit elkaar trekken, zodat de lussen aan de buitenkant glad trokken. Beetje lastig uit te leggen. Tussen de twee lagen stof zag je dus allemaal witte draadjes. Die moest ik allemaal voorzichtig doorknippen. Het papier moest er ook af.

Uiteindelijk lagen er vier stukken stof met allemaal afgeknipte witte draadjes half uit de stof stekend. Het voorpand en het achterpand moest precies op elkaar gespeld worden. Met de nadruk op precies. Dat was dus best een werkje. De uitstekende witte draadjes van de ene en de andere lap moesten dus precies op elkaar liggen. Met spelden zette ik het vast. 

Toen het eindelijk netjes op elkaar zat, kon ik beginnen met rijgen. De armsgaten, hals en onderkant niet. En de taille, waar het bovenstuk aan het onderstuk wordt vastgemaakt ook niet. Maar de rest dus wel. De hele lengte van de jurk.

En toen was de les alweer voorbij. En deze keer vond ik het weer een stuk leuker. Vooral nu de stukken stof aan elkaar zitten. Dan lijkt het er al een beetje op. 

Ook met de medecursisten was het heel gezellig. Sommigen zitten al járen op naailes. En door met hen over naaiprojecten te praten, merkte ik dat ik mijn verwachtingen bij moest stellen. 

Ik wil veel te snel. Maar zij vroegen zich af of het haalbaar is om de jurk in acht lessen af te hebben. Terwijl ik dacht dat ik in acht lessen meer zou leren dan alléén het maken van één jurk. 

En ik wil zo graag met de naaimachine. Maar de naaimachine blijkt maar een klein onderdeel te zijn van het naaiproject. Zoals één van de dames het mooi verwoordde: 'Als je een kast maakt, ben je toch ook niet heel de tijd aan het zagen.' 

In de loop van de week bestelde ik een aantal ‘onmisbare’ fournituren en gereedschappen. Een stofschaar, tornmesje, speldenkussen (magnetisch), liniaal, kleermakerskrijt en naadband. En ook nog een grote lap stof met bijpassend garen voor een volgend project. En dat alles lag keurig ingepakt te wachten tot het Moederdag werd.