Radio Kootwijk

Vorige week was een rommelige week. Maandag een normale schooldag. Dinsdag was er schoolreisje. En de rest van de week waren de kinderen vrij. M’n man was donderdag en vrijdag vrij.

Donderdag gingen we ’s morgens naar de kerk. Voor ’s middags hadden we nog helemaal geen plannen. De weersvoorspelling was goed. Fris, maar droog. Hoe leuk is het om met elkaar wat te gaan doen.

We opperden wat plannetjes. Naar de hei. Naar de schaapskooi. Naar het bos. Fietsen. Wandelen. Mogelijkheden genoeg. Uiteindelijk werd het: naar Radio Kootwijk. Daar schijnt een zandverstuiving te zijn. Er ging dus was zandbakspeelgoed mee. En de metaaldetector die zoon B voor z’n verjaardag heeft gehad. Plus een schep. Om de schatten mee op te graven. Wat drinken en een zak noten gingen mee in de tas.

Na een kort middagslaapje reden we naar Radio Kootwijk toe. Daar parkeerden we de auto.

Tien jaar geleden lieten we op deze plek een fotoshoot doen. Toen zaten we middenin de trouwplannen. En nu, alweer bijna tien jaar getrouwd…

We passeerden het gebouw en liepen de hei op. 

Voorkant

Achterkant

Op zoek naar de zandverstuiving. Nadat we een eind gewandeld hadden, pakten we toch maar de telefoon erbij. Even kijken of we wel de goede kant op zijn gegaan. Ja, we gingen goed. Nog een half uurtje lopen. Nou zit stevig doorwandelen er niet in voor ons. Dat houden de jongens niet bij. Dus ik rekende alvast met drie kwartier.

Prachtige natuur!

We namen een pad door het hoge gras. Een geheim pad volgens de kinderen. Ja, ze kunnen overal iets spannends van maken. Aan het einde van het pad een bankje. Bovenop een heuveltje. Vanaf het pad tot aan het bankje was zand.

Zoon C, die de hele weg had afgelegd met z’n zandbakauto in z’n hand, deelde ons mee dat we de zandverstuiving hadden gevonden. Hij kon eindelijk gaan spelen. Iedereen was het met hem eens. We klommen het heuveltje op. Vanaf het bankje konden we in de verte een stukje van de échte zandverstuiving zien. Maar zover gingen we niet. Dit was een prachtig plekje.

Het pad vanaf het bankje tot aan het pad werd door de kinderen gebruikt als glijbaan. De metaaldetector werd tevoorschijn getoverd. En we vonden nog een échte ‘schat’: een kogel. Helemaal roestig en vies…

Of de kogel uit de Tweede wereldoorlog komt, weten we natuurlijk niet. Maar er wordt in dit gebied vaker kogels en kogelhulzen gevonden. Maar het was een mooie aanleiding om met de kinderen over oorlog te praten.

En zo vloog de middag voorbij. 'Ineens' was het al vijf uur. Tijd om weer naar huis te gaan. We kwamen langs een pannenkoekenrestaurant. M’n man ging even vragen of ze nog plaats hadden voor zes personen. Maar helaas, ze zaten al vol. Dan toch maar naar huis. De kinderen waren teleurgesteld. Eventjes maar. Het valt me altijd op hoe flexibel ze zijn.

Thuisgekomen gingen de kinderen douchen en maakte ik lekkere nacho’s. Stiekem vind ik dat veel lekkerder dan pannenkoeken.;)