Nieuwe bezigheid

Ik heb een nieuwe bezigheid. Hobby wil ik het (nog) niet noemen. Bezigheid, dat dekt de lading. De sportschool.

Al langere tijd wil ik conditie opbouwen. Dus dan maak ik weer eens een flinke boswandeling of een fietstocht. En dat was het dan. Echte motivatie en wilskracht mis ik op dit vlak.

Totdat ik een sportmaatje vond. Samen, dat werkt motiverend. Na de zomervakantie zijn we gestart.

Eerst deed ik een onderzoekje naar sportscholen in de buurt. Er zit er één bij mij om de hoek. Op internet vond ik de prijzen. Die was wel héél erg prijzig. Even verder zoeken dus.

Elke sportschool heeft z’n eigen spelregels. Het was dus even een puzzel om alles op een rijtje te krijgen. Maar eentje sprong er wel uit. Niet zo duur, laagdrempelig, goede recensies, en je kunt aan alle groepslessen meedoen. Om een goed beeld te krijgen van de sportschool bieden ze een gratis sportweek aan. Daar schreven we ons voor in.

We kwamen binnen, keurig in nieuwe sportkleding. Handdoek en flesjes water mee, schone sportschoenen aan. Precies zoals het in het mailtje stond. We liepen naar de balie en vertelden dat we voor de gratis sportweek kwamen. Nou, we waren hartelijk welkom. Verder was er even geen begeleiding, dus we moesten maar zelf rondkijken en uitproberen.

Toen we binnen stonden, was er harde muziek aan. Als ik ergens gestrest van wordt, dan is dat wel van harde muziek. Sowieso voelde ik me niet op m’n gemak. Er werd net een sportles gegeven. Vandaar ook die muziek.

We kozen allebei een cardioapparaat uit. Zo, vanuit een hoekje, konden we de sportzaal eens goed bekijken. De groepsles was intensief. Verder waren er een aantal oudere mannen aan het krachttrainen. Een paar jongens waren aan het sporten. Iedereen staarde ons maar een beetje aan, voor mijn gevoel. Dus ik dacht meteen dat ik iets niet goed deed ofzo. Heel ongemakkelijk.

Op den duur moesten we maar eens van de cardioapparaten af, want er was nog veel meer uit te proberen. Bij ieder apparaat stond een afbeelding, en er hingen gewichten. Met een stokje kon je het gewicht instellen. We hebben een rondje gemaakt. Maar hoe vaak doe je zoiets? En hoe zwaar? En doen we het wel op de juiste manier? Eén keer kwam zelfs de begeleider van de groepsles ons even helpen, want we gebruikten een apparaat helemaal verkeerd.

Er waren heel behulpzame mensen, die bijvoorbeeld hielpen om het apparaat goed in te stellen. Of ze zeiden dat we niet goed op het apparaat zaten.

Poeh… na ruim een uur gingen we ons weer omkleden. Klaar ermee. Ik wist niet of het wat voor me zou zijn.

Bij de balie groetten we de medewerker. Maar hij vroeg meteen hoe we het vonden. Ik legde uit dat het allemaal wat ongemakkelijk was. Hij snapte het helemaal en vertelde hoe ze normaal gesproken te werk gaan. Een gesprek waar ik aan wil werken; doelen stellen; uitleg over apparaten; sportschema opstellen; eerste keer onder begeleiding sporten. 

We lieten het even bezinken, maar ik ging met een heel ander gevoel de sportschool weer uit. Erkenning voor het ongemak, maar ook een plan voor de volgende keer.

Diezelfde week namen we ook deel aan een yogales. Dat was totaal iets anders dan de fitness. Ik had nog nooit een yogales gedaan. Dus ik moest in het begin echt m’n lachen inhouden. Maar op den duur lukte dat en kon ik redelijk zich wel van genieten. Vooral van de rust en het tot je door laten dringen wat je voelt. Na de yogales zat ik helemaal in een rustmodus. Meer wat wil ik. Minder wat moet ik. 

Maar of ik dit vaker ga doen? Misschien soms. Ik ben écht een doener. Ik houd van gas erop en gaan. Yoga moet je jezelf gunnen. Ik weet het niet…

Nou, toen zat de gratis proefweek er alweer op. En ja, we gaan door hoor. Dus de volgende week hadden we een afspraak met de personal trainer/fysio.

Hij bracht eerst in kaart waar ik aan wil werken. Conditie, sterkere onderrug, sterkere buikspieren. M’n sportmaatje had bijna dezelfde doelen. We konden dus met bijna hetzelfde schema werken.

En onder zijn begeleiding gingen we het plan uitvoeren. We zijn rustig begonnen. Niet te gek. Maar het is de bedoeling dat we dit zelf gaan opbouwen. Hij heeft uitgelegd hoe we dat moeten doen.

Ik voelde me helemaal niet meer ongemakkelijk tijdens het sporten. En met z’n tweeën is het ook gewoon heel gezellig. We hadden allebei een heel goed gevoel bij de uitleg die we kregen. En over een aantal weken hebben we weer een afspraak om te kijken hoe dit gaat, en hoe we verder willen.

Diezelfde week ging ik nog een keer. Deze keer zonder m’n sportmaatje. Ik ging direct nadat ik de kinderen op school had gebracht, en onze jongste bij m’n zusje. Het was er héél rustig. Een oud mannetje was aan het sporten. Zo oud, en zo lenig. En alles op z’n dooie gemakje.

Een andere vrouw, van (denk ik) tussen de 60 en 70 rende gewoon 15 minuten stevig door op de loopband. Terwijl ik het maar 4 minuten volhield. Er was ook iemand die me vertelde over kwalen aan haar knie en hoe evenwichtsoefeningen haar hielpen. Echt, lekker gemoedelijk allemaal. Ik voelde me van een heel andere generatie, maar toch denk ik dat deze sportschool wel goed bij me past.