Toen we thuiskwamen...

De twee weken vakantie liepen ten einde. Het voelde veel langer. Maar toch kwam er een einde aan. Op de laatste avond pakten we vast de koffers in. De kinderen sliepen. Veel handiger.

De ochtend van vertrek gaf ik de kinderen allerlei klusjes. De één moest het afval wegbrengen. De ander sjouwde tassen naar buiten. De volgende veegde de tuin aan. De jongste deed een slaapje. En terwijl mijn man alles opruimde, poetste ik het huisje. Zo hadden we het afgesproken. Schoon opleveren.

Ruimschoots binnen de afgesproken tijd was het al klaar. Alles ingepakt en alles schoon. Na een kort praatje met de verhuurder, en de wens uitgesproken te hebben dat we dolgraag nog een keer komen, konden we vertrekken. Rijden maar, richting huis. Waar ik normaal gesproken enorm naar huis verlang, was dit de eerste vakantie dat ik nog wel een poosje had willen blijven. Niet alleen om het huisje en de aardige mensen, maar ook om het afkoelen in de zee en het zwembad. Maar we konden niet blijven. Het huisje was al verhuurt aan anderen.  

Na een rit van een paar uur, inclusief de nodige file, kwamen we thuis. En toen voelde ik het toch. Fijn! Thuis!

Het eerste wat me opviel was de vloer. Wat een mooie vloer hebben we toch… En ons huis leek me groter dan ik had verwacht. Zo netjes. En de kleuren, wow! Gek, dat zulke dingen me pas opvallen als ik een paar weken weg ben geweest.

We pakten koffers uit, de wasmachine werd aan het werk gezet, alles werd gelucht, de post werd doorgelezen. De kinderen gingen, nadat ze hun eigen koffer hadden geleegd, met de lego spelen. Dat hadden ze het meest gemist.

’s Avonds zaten we met z’n tweeën buiten. Het werd al snel donker. Gezellig, de lampjes aan. Wat hebben we het toch goed thuis.

En dan lekker slapen. Want ons bed heb ik écht gemist..!