Naar de tandarts

 Ieder half jaar bezoeken we de tandarts. Niet omdat we dat nou zo gezellig vinden. En het is zeker niet mijn hobby. Maar we gaan omdat we goede verzorging belangrijk vinden. De jongens en ik waren deze week aan de beurt.

Thuis poetsten we extra goed onze tanden. Onderweg bedachten we vast wie er als eerste in de stoel mocht. De jongens vonden eensgezinds (onze jongste ging uiteraard niet mee, ook al heeft hij inmiddels acht tandjes), dat mama als eerste moest. Helemaal prima hoor. We doen van oud naar jong. En de kinderen weten al, dat als je goed naar de tandarts luistert, je een klein cadeautje mag uitzoeken. En daar zijn onze kinderen héél gevoelig voor.

Ik was niet gespannen. Want ja… het is maar een controle. Zodra er geboord moet worden, wordt het een ander verhaal. Alhoewel, vroeger had ik echt buikpijn. Sinds dat ik implantaten heb, vind ik een gaatje maar simpel. (zeg ik nu heel stoer, maar zodra ik het geluid van de boor hoor piep ik wel anders;)) En omdat ik niet gespannen was, waren de kinderen ook niet gespannen. Top. 

 
Aangekomen bij de tandarts, zat de wachtkamer vol. Zo vol had ik het er al heel lang niet gezien. We zochten een plekje op, en de kinderen werden een beetje baldadig. Ze gingen rennen en hard praten. Natuurlijk kwamen de poep-en-plas grapjes langs. Ik probeerde ze af te leiden met een leuk verhaaltje. Dat viel niet mee. Het hielp ook niet echt. Maar na ruim een kwartier wachten, waren we aan de beurt.

Zoals afgesproken ging ik als eerst in de stoel. En terwijl de stoel omhoog gaat, ligt onze oudste zoon op de grond om te kijken hoe het mechanisme werkt. Het verbaast mij niet eens meer.  De tandarts vroeg me of er bijzonderheden waren. Nee hoor, niks bijzonders. Ze ging al mijn tanden en kiezen langs. Hier en daar werd wat gepord en geprikt. Tegen de assistente werd een soort code gezegd. Iets van E324 ofzo. Het kan ook een ander letter-cijfer combinatie zijn geweest, dat weet ik niet meer precies. Naar mij toe vertaalde ze het met: ‘je hebt een plekje die we even in de gaten moeten houden.’ Ik vind het prima. Bij de volgende afspraak mag ze er weer naar kijken. Daarna gaat ze met een soort prikkerachtige punaise (niet gezien, wel gevoeld) over de randen van mijn tandvlees. Het voelt scherp. Dan stopt ze. Het zag er allemaal goed uit. Foto’s maken hoefde niet. Met een ‘ga zo door’, kon ik de stoel weer af. Ik kon een juichkreet onderdrukken, maar van binnen voelde ik het wel hoor.

Even tussendoor: De tip om gaatjes te voorkomen (naast goede mondverzorging) is kauwgom.  Na iedere maaltijd. Neutraliseert je mond. En voorkomt snoepen. Sinds ik elke dag kauwgom neem, heb ik geen gaatjes meer gehad.

Daarna mocht onze oudste zoon. Hij ging keurig liggen, en mocht (moest) een spiegeltje vasthouden. Ook aan hem vroeg ze of er bijzonderheden waren. Hij keek mij aan, alsof ik het antwoord moest geven. Ik begon maar over het wisselen van de tanden. De tandarts bekeek al zijn tanden en kiezen. Een foto had ze de vorige keer al gemaakt. Hij werd goedgekeurd en mocht van de stoel af. De tandarts vertelde hem waar hij de cadeautjes kon vinden. Hij ging op z’n gemakje alles bekijken en daarna kiezen. Het werd een autootje… Leuk voor de verzameling.

Onze tweede zoon mocht op de stoel. De tandarts vroeg of hij ook al losse tanden heeft. Hij zei niks terug. Hij keek alleen. En ik zag aan z’n ogen dat hij het raar vond dat iemand praatte met een mondkapje op. Tenminste, ik meende dat te zien aan zijn ogen. Ook bij hem werd niks bijzonders aangetroffen. De tanden en kiezen werden geteld. Hij moest even dichtbijten. Hij deed alles keurig. Daarna mocht hij van de stoel af, en kon ook naar de cadeautjes. Hij is een snelle beslisser. Het werd een mini-bootje. Schattig hoor.

En dan is onze derde zoon aan de beurt. Hij had de grootste mond en de meeste praatjes. Maar is inmiddels een stuk stiller geworden. De assistente vertelt nog even dat er in het dossier vermeld staat, dat hij bang is als de stoel omhoog gaat. De tandarts doet extra voorzichtig met de stoel. Ik zag geen angst, maar toch aardig dat de tandarts er rekening mee houdt. Ook zijn tandjes en kiesjes worden geteld. En daarna even dichtbijten. En toen had de tandarts toch even minder fijn nieuws. Hij heeft een flinke overbeet. ‘Duimt hij soms?’ Niet soms, niet vaak, maar bijna altijd.

En ook hij duikt naar de cadeautjes. Een stuiterbal vist hij er tussenuit. Doe maar gauw in je broekzak. 

De tandarts heeft ons al vaker het advies gegeven om het duimen af te leren. Voor mijn gevoel hebben we al veel geprobeerd. Zo hebben we Bytex gebruikt. Dat is een vies goedje wat je op zijn duim smeert. Hij zou meteen een walging krijgen en daardoor z’n duim niet meer lekker vinden. De eerste keer dat ik het opsmeerde, spuugde hij ook meteen. Later at hij een appel, maar die proefde ineens ook naar Bytex. Dus hij lustte geen appel meer. En nog later ontdekte hij, dat als je even door blijft zuigen, de bittere smaak verdwijnt.

Afplakken met pleisters, stickers of plakband? Hij blijft net zo lang friemelen en prutsen tot het eraf is. Hij wil tenslotte ook helemaal niet stoppen met duimen.

En enige wat ik nog zou willen doen, is om speciaal handschoentje te kopen. Het is een soort bandje om de pols met alleen een duim eraan. Dure dingen, en we hebben er twee nodig, want allebei de duimen zijn lekker. Maar ik vind het het proberen waard.

Zijn duim is zijn verslaving. Op bijna iedere foto die we van hem hebben, duimt hij. En met zijn andere hand frunnikt hij aan het was etiket van z’n shirt/trui/blouse/hemd. Hij komt daarmee tot rust. Hij wordt ook heel traag en slaperig van het duimen. En zijn eetlust remt hij er ook mee af. Althans, dat dénk ik. Ik ben het dus helemaal eens met de tandarts dat het moet stoppen. Maar hoe?

De tandarts begon doorsturen naar logopedie…

Ik ben onze derde zoon de hele middag al aan het attenderen op het feit dat hij zijn duim in z’n mond heeft gestopt. En elke keer haalt hij (met tegenzin) de duim weer uit zijn mond. Ik ga dit maar kort volhouden. En hij ook. Ik wil het niet laten gaan, en later wel kijken hoe en wat..

En wat ik ook zorgelijk vind? Onze jongste zoon duimt ook…

Dat was ons bezoek bij de tandarts. Geen gaatjes, geen gekke dingen. Maar wel huiswerk.